Dat meisje, dat is…

 

 

Ze zat tegenover me. Ik zei dat ik een interview zou doen over Vijftien, mijn laatste boek en dat een deel van het interview ook over Onder mijn huid zou gaan. Een artikel over jongeren en sociale media.

‘Kan ik niet mee?’ zei ze opeens. ‘Het is tijd.’

Tijd om met haar verhaal naar buiten te komen. Ik vroeg haar of ze het zeker wist, het hoefde namelijk niet. Misschien zou ze weer allemaal shit over zich heen krijgen. Oordelen en meningen – daar zijn de meeste mensen vanaf een zijkant goed in. Als we iets geleerd hadden uit die tijd en de periode die volgde – zelfs nu nog – , is dat mensen ongelooflijk snel een oordeel hebben en denken te weten wat de waarheid is, zonder te checken of dat allemaal wel klopt. ‘Ze houden vooral zichzelf een spiegel voor,’ zei echtgenoot daar eens over. ‘Ze stellen vragen en hebben oordelen die niet over haar gaan, maar over zichzelf. Het zegt alles over hen en niets over de situatie.’ Daar had hij gelijk in. Maar toch. Er wordt al zoveel geluld. ‘Echt? Want misschien krijg je wel weer hele negatieve reacties…’

Ze dacht even na, deze jonge vrouw en toen zei ze dat de deuk die ze op had gelopen, nooit meer groter kon worden. Dat het vier, vijf  jaar geleden was en dat ze sterk was. Zo sterk dat ze de regie terug wilde nemen.

‘Je mag terugkrabbelen,’ zei ik. ‘Al doe je dat op het allerlaatste moment. Slaap er nog een nacht over.’

Dat deed ze. De volgende dag vroeg ik het weer. ‘Je hoeft dit niet te doen.’

‘Maar ik wil het doen. Het hoort bij het afronden ervan. En misschien help ik anderen zo. Ik wil nu eindelijk eens mijn kant laten horen, nadat jarenlang mensen alleen maar hun versie hadden. Iedereen dacht het te weten, maar niemand wilde echt horen hoe het zat, ze hadden allemaal al hun mening klaar.’ Ja, zo gaan dingen in het leven – nog steeds. Eigenlijk denk ik stiekem dat ze er ook klaar voor is.

Ze zat een paar uur later tegenover de journalist. Stoer, zelfverzekerd, een jonge vrouw die de regie van haar verhaal terugpakte.

Maandag staat het interview in de krant. Over mijn boeken, de gevaren van grooming en ja, ook over sexting. En ik vind het doodeng. Want ik wil niet dat ze weer slachtoffer van geroddel wordt. Dat mensen weer een oordeel hebben – want o, de oordelen waren snoeihard en zo zelfingenomen. En ik hoop dat als ze al een oordeel hebben, dat ze vinden dat ze stoer is, dat ze zich zo kwetsbaar op durft te stellen, dat meisje. Het meisje wiens ervaring en emoties voor een groot deel model stonden voor Onder mijn Huid. Dat meisje, dat is mijn dochter.  

 

Als we nu eens allemaal een naaktfoto online zetten…

Stel je het volgende voor: 

Je gaat naar de bank en je vraagt een lening. Die krijg je. Er zit wel een flink rentepercentage op, maar je bent wanhopig en je leent het bedrag, wat snel oploopt vanwege genoemde rente. De bank begint na een tijdje te morren, ze willen hun geld wel terug. Maar ja, je hebt het niet. Daar weet de bank wel wat op: je moet gewoon een naaktfoto van jezelf sturen als onderpand. Zo weet de bank zeker dat je terug gaat betalen, want je wilt niet met je hele hebben en houden frontaal op de website van de bank komen, laat staan op hun sociale media.

Te idioot voor woorden? Nee, niet echt.  Deze Chinese bank doet namelijk zo zaken.

Waarom zijn we toch zo chantabel als het om naaktfoto’s gaat? Als ik een naaktfoto van mezelf hier

Loslaten… laat me niet aan aanslagen denken!

 

Loslaten. Pfff. Morgen gaan ze in de nacht met een bus naar Parijs. Een geweldig cadeau van mijn oudste (20) aan mijn jongste (14). ‘Omdat ik na de zomer uit huis ga, mam. Daarom nog een keer een geweldig cadeau voor zijn verjaardag!’ Ik slikte en dacht: loslaten. Ze gaan geweldige herinneringen maken samen op deze trip. Heen met de nachtbus naar Charles de Gaulle, dan met een hele vroege metro naar Disneyland, waar oudste een hotel heeft geboekt en dan twee dagen het pretpark in. Daarna ‘savonds heel laat terug naar CdG, en dan weer op de nachtbus terug naar huis. Drie nachten. Wat kan er misgaan?! (metro gemist, dwalen door Parijs, aanslagen… o, god, laat me niet aan aanslagen denken, maar het is Parijs…. Oké, zen. Zen. ZEN!).

Maar ja. Het is een week van herdenken. Van aanslagen op het leven. Memorabele data. Ik ben slecht in data. Vergeet steevast mijn trouwdag. En die van mijn ouders. Maar er zijn data die je niet vergeet.