Een poos geleden werkte mijn zestienjarige dochter nog bij de V&D, bij La Place. Goed, het salaris was bedroevend laag, maar we hielden haar voor dat het werkervaring was. ‘En La Place is gezellig, het eten is lekker, dus je zit er goed!’
Na de eerste werkdag, kwam ze verbijsterd thuis. ‘Ik heb nog nooit zo hard moeten werken… Als we niet opschoten, kregen we op onze kop. En ik moet bergschoenen kopen.’
Bergschoenen?!
‘Ja, schoenen met een stevige profielzool en eigenlijk ook een extra versterkte neus. Want er ligt overal olie en vet op de vloeren en anders ga je onderuit. En je moet beschermd zijn als er iets op je tenen valt.’
‘Goed, als je bergschoenen nodig hebt voor je werk en ze worden niet vergoed, dan gaan we die wel kopen.’ Bergschoenen bleken prijzig. ‘Weet je zeker dat je dit baantje blijft houden? Want anders kunnen we beter even wachten en doe je gewoon andere schoenen met profiel aan.’ Zogezegd, zo gedaan.
De keer erop, kwam ze bijna huilend van vermoeidheid thuis. ‘Ik heb zo’n rugpijn. Honderden kroppen ijsbergsla gesneden en honderden broodjes en met zware karren moeten sjouwen.’ En dat voor een hongerloontje.
‘Maar je krijgt wel een lekkere lunch!’ zei ik lachend. ‘Toch?’
En toen kwam het.
‘Nee. We moeten zelf onze lunch betalen. Mam, een broodje kost me evenveel als twee uur werken…’ En ze mocht alleen thee drinken, al het andere moest betaald worden. Ja, natuurlijk hadden ze wel wat personeelskorting, maar met een uursalaris van een paar eurootjes, kost een sapje je al gauw een uur werken.
Na de derde keer kwam ze bozig thuis. ‘Weet je wat nou echt belachelijk is?! Ik zei toch dat we ons eten moeten kopen daar? Maar weet je wat er gebeurt? Broodjes mogen niet langer dan twee uur oud zijn. En dan worden al die belegde broodjes weggegooid, mam. Alle gebakjes ook. Die moeten helemaal vers zijn. Er gaan honderden broodjes en gebakjes de kliko in.’
‘Kunnen jullie als personeel die niet krijgen dan? Er is niets mis met een broodje dat twee uur oud is… En dan hoef je geen lunch te kopen.’
Maar dat mocht dus niet. Dat had ze al gevraagd, terwijl ze tientallen aardbeiengebakjes weg had moeten kieperen. Je mocht ze ook niet mee naar huis nemen, nee, ze moesten hoe dan ook de kliko in. En je moest het niet wagen toch stiekem iets te eten daarvan.
We bespraken samen de mogelijkheden dat zoiets naar een voedselbank zou gaan. Ze zou het gaan bespreken met haar baas. Maar die had nooit tijd. Niemand had ooit tijd bij La Place want zodra ze maar even verzaakten, kregen ze op hun kop.
Met al haar goede bedoelingen, kreeg ze er steeds minder zin in. Afgeblaft worden, onderbetaald en dan ook nog eens toe moeten zien hoeveel geld er daar gewoon letterlijk weggegooid werd.
Ze besloot te stoppen bij La Place. Ze kreeg het niet langer rechtgebreid dat ze zo weinig betaald kreeg, kei- en keihard moest werken onder een gestresste en opjuttende baas, dat werknemers voor hun eigen eten moesten betalen in een restaurant nota bene en dat er dus honderden kilo’s prima eten weg werd gegooid. Al dat geld dat gewoon zomaar de kliko inging…
Gelukkig hadden we nog geen bergschoenen gekocht.
52 weeks in a year: a million feelings in a day 
Iedereen kent de uitspraak; “Van hard werken ga je niet dood.”
Reclamefolders rondbrengen, tomatenplukken bij de plaatselijke teler of werken bij V&D zijn prima werkgelegenheden om je leven naast school te beginnen. Gelukkig is er in Nederland het minimumloon vastgesteld, om te voorkomen dat je “onderbetaald” wordt als bijklussende student. Minimumloon is geen “vetpot” maar wel een prima stimulans om in ieder geval je middelbare school af te maken én een beroepsopleiding/ studie te gaan volgen. Zo kun je op een later tijdstip binnen de arbeidsmarkt je salaris omhoog zien gaan. Tomaten plukken op hakken is niet echt héél handig, de teler zal het advies geven om stevige schoenen aan te schaffen/ trekken om zo niet alleen een bedrijfsongeval te voorkomen maar ook om je eigen (jonge) rug te denken. Wellicht zijn er bedrijven die deze vorm van bedrijfskleding vergoeden, maar hoe veel jonge mensen met een bijbaantje vertrekken er na een zeer korte tijd… Zelf aan laten schaffen is een manier om deze groep te leren dat alles geld kost. Binnen de Nederlandse voedsel en warenwet zijn er strenge voorschriften voor etenswaren die door restaurant-/ horecaondernemingen worden verkocht. Net als een apotheek geen medicatie terug mag nemen, ook al is het in de originele verpakking met een houdbaarheidsdatum die in de toekomst ligt. Meningen verschillen hier over maar regels zijn regels.
Hopelijk is deze situatie een les voor je dochter, als zij het binnen het juiste perspectief leert bekijken komt zij er vast in het werkende leven!
klopt, ze is een keiharde werker. Een meisje dat een doel voor ogen heeft: arts worden en kinderen met kanker helpen. Ik geloof dat je dus niets kunt zeggen over stimulans, want als er een iemand gedreven is, is zij het. Vrijwilligerswerks, projecten opzetten om geld voor spieren voor spieren bijeen te harken- zij doet het. Een kind dat overal haar schouders onder zet. Maar afgeblaft worden – dat is niet de manier. De les die ze hieruit leerde: er wordt in dit soort bedrijven niet naar mensen gekeken, maar naar geld. En dat geld gooien ze weg. Het is natuurlijk belachelijk in deze wereld dat er zoveel voedsel wordt weggegooid en dat het eigen personeel dat niet eens mag eten, terwijl ze een loontje van 2,50 per uur krijgen of zo. Dat slaat werkelijk nergens op. En dat je werkkleding aan moet schaffen als je 16 bent – gelukkig zijn er heel veel bedrijven met hart voor hun personeel. Daar krijgen ze gewoon de bedrijfskleding. En dat weet ik omdat mijn zoon ook in de horeca ‘bijbeunt’ om zijn studie te betalen. Bij een baas die al het personeel gewoon van kleding en een maaltijd voorziet. Hij leert er dat hart hebben voor je personeel, betekent dat ze een tandje harder voor je werken. Beter les dan wat hierboven beschreven staat!
Uhm, dat niet mee naar huis mogen nemen heeft een reden. Zeker als er veel verschillend personeel gedurende de dag werkt, bestaat het risico dat er extra veel gemaakt wordt of bewust iets achtergehouden, zodat het gratis meegenomen kan worden.
Ik ben het eens hoor, het is belachelijk om zoveel weg te gooien! Maar mee laten nemen lokt “fraude” uit, (te groot woord voor iets kleins als dit). Het verbieden om het als lunch te nuttigen is wel van de zotte.
there is nothing wrong with hard work, Marjolein we all agree with that – however in this scenario what has a young employee learnt that will help her later on in life – 1) employees mean nothing; 2) new ideas/new ways of looking at things are not encouraged, so why even think & use your brains?; 3) waste is the norm. None of these things make sense no matter how you try to justify it. It has taught this young girl a valuable lesson of what not to do or put up with. You should be proud Marlies that your daughter has the wit to recognise when things are so obviously wrong and the courage to say enough is enough 🙂 I’m surprised a company like this is still around with attitudes like that, no wonder they can’t find staff let alone keep them. They need to have a major mind shift.
I was very surprised to read this article – children should learn not to give up and realize that some working ethos or style does not fit their vision. That’s how they grow in life. Not by the thought of if you don’t agree after trying 3 times give in. A side from that, we are lucky in the NL that we have such strong hygiene regulations – it may appear to be waste but this is how the current economy works. It’s not fair to blaim only V&D for this now their name is the media, similar companies like Hema or Bijenkorf do the same.
Amy, verrassend genoeg noem je alle drie de bedrijven waar het slecht mee gaat. Toeval? Mijn kind – misschien kwam dat niet naar voren uit het blog en dan ligt dat aan mij – heeft een prima werkethos en geeft niet op. Dit blog gaat niet over mijn dochter waar niets mis mee is maar een zaak die mensen niet als mensen ziet maar als werkmieren, en die aan enorme verspilling doet. Dit gaat over een bedrijf dat zichzelf als ‘verantwoord en groen’ omschrijft en waar jongeren het laagst mogelijke salaris krijgen (daar leren ze van, dat zijn we allemaal met elkaar eens) maar wel worden afgeblaft als ze niet razendsnel hun werk doen, er is geen ruimte of tijd om te praten over hoe dingen anders zouden kunnen en ze moest werkdagen maken (zondagen) van bijna tien uur. Het zit natuurlijk allemaal op het randje van fatsoenlijk. Maar wat ze het allerergste vond: het weggooien van perfectly good food. Leuk hoor, dat je aankomt met hygiene regels – misschien zijn die wel iets te rigide in Nederland, dat weet ik niet. Ik weet wel dat de THT data vaak vooral commercieel handig zijn…. Maar er is zoiets als efficiënter werken: niet je hele balie vol stouwen met belegde broodjes en gebakjes die na een paar uur de vuilnisbak in gekieperd worden, maar leg er een of twee voorbeelden en maak de broodjes vers wanneer een klant iets besteld (now there’s a concept…). gevolg: minder voedselverspilling (serieus, als jij zo’n broodje of gebakje koopt en je stopt het in je tas om het een paar uur later op te eten, is er niets mis mee, dus waarom moet het weggegooid worden na twee uur in La PLace??) Een zaak die zich vooral ‘groen’ placht te noemen, zou er beter aan doen hun werknemers goed te behandelen. Ik was altijd fan van La Place, maar na haar ervaringen (ze werkte er een paar maanden), zijn we het anders gaan zien. Ook de mensen boven haar waren continu gestresst. Ik ben van mening dat wie goed is voor zijn personeel en omgeving, door ze bijvoorbeeld een broodje als lunch aan te bieden, door de voedselbank te betrekken bij al dat voedsel wat onnodig verspild wordt, het veel beter zal doen. Maar misschien verwacht ik teveel van een bedrijf dat zijn werknemers ongevraagd 5,8 % van het salaris afneemt. 🙂
Maar waarom alle pijlen op V&D? Die volgt keurig de regels van de overheid op… Dit hebben zij heus niet zelf bedacht. Flauw om dan af te sluiten met het onderwerp dat V&D in “zwaar weer” verkeert, was wellicht al eerder gebeurt als ze al hun werknemers van Bergschoenen hadden voorzien….
Ik denk dat je de blog nog eens goed moet lezen. Er staat nergens dat V&D niet in zwaar weer zou verkeren als we bergschoenen hadden gekocht (????) maar wel dat ik o zo blij ben dat we het niet gedaan hebben, want het personeelsverloop bij La Place is nogal groot. En dat heeft een reden, die niets met mijn dochter te maken heeft maar alles met de bedrijfsvoering. En ja, aangezien ze daar werkte, richt ik mijn pijlen daarop. Lijkt me logisch dat ik ze nu niet op BCC of zo richt. 🙂 Het gaat in dit blog om bedrijfsvoering die niet klopt: maak van werknemers mensen die je als gelijke ziet, en je hebt een heel ander type bedrijf. Zorg dat je de juiste omstandigheden voor je werknemers creëert – misschien accepteren ze dan wel 5,8 procent eenzijdige loonsverlaging. Zorg dat je maatschappelijk goed bezig bent – en doe wat aan je voedselverspilling in een land waar de voedselbanken de vraag niet meer aankunnen! Maarre… heb je aandelen ;)??
Heel erg herkenbaar. Ik heb zelf toen ik 17 was bij La Place gewerkt. Ik maakte heel de dag lang sinaasappelsap en smoothies. Nu, als je heel de dag sinaasappels snijdt gaan je nagelbedden kapot door het zuur. Daarbij was het inderdaad zo dat je nogal afgeblaft werd. Ik kreeg toen ongeveer 3 euro per uur betaald en daarvoor sjouwde ik met dozen met 15 kg sinaasappels. Na heel wat nare ervaringen heb ik het er nog geen 2 maanden volgehouden, daarna heb ik ontslag genomen en ben ik nooit meer teruggegaan. En zoals je zegt, aan het einde van de dag gaat alles (broden, taart, etc) in een grote container.
Hoi iedereen, ik ben momenteel 7 jaar werkzaam binnen La Place en om even kort te zeggen wat de waarheid is; La PLace is inprencipe een goede organisatie maar is helaas in handen gevallen van amerikanen en aandeelhouders, dat is waar omzet naar toe gaat, die druk word doorgespeeld naar het hoofdkantoor die spelen het door naar de rayonleiders die naar de managers en die gooien het schrik bewind over het personeel uit. Dit is reden van masale uren bezuiniging, het niet verlengen van contracten, doen aan zware leeftijd discriminatie (niemand boven de 18 word aangeniomen). dit heeft als gevolg dat iedereen nog meer gestrest is en de werkdruk enorm is, ook dit zorgt ervoor dat nieuwe medewerkers niet de aandacht krijgen die ze nodig hebben, en het dus voelt voor hun alsof ze in een hel beland zijn de onderste regionen in de hierarchie krijgen de zwaarste klappen. En als er ook een minimum loon tegenover staat snap ik dat mensen weg gaan, tuurlijk is hard werken gezond maar er zijn grenzen, en zeker aangezien het feit dat onze overkoepelende organisatie zich eigen rot lacht.
ik raad ook niemand aan om als weekendhulp bij la place te beginnen. letterlijk het enige wat nog leuk kan zijn zijn je eventuele collegas. Ook ik zelf ben inmiddels opzoek naar ander werk omdat La Place getransformeerd is naar een hebzuchtig bedrijf dat tenkoste gaat van personeel maar ook de gasten.